คุยกันท้ายเล่ม

เฮ้อ! จบซะที ขอบอกตรงๆว่า กว่าแม่แจ๋วจะเข็นเล่มสามนี้ให้จบได้ รู้สึกเหนื่อยมากกว่าเล่มอื่นๆมาก อาจเป็นเพราะแก่มากขึ้น สัญญาความจำเริ่มไม่เที่ยง มาๆหายๆ แต่เมื่อต้องเขียนเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตามจริง ไม่ใช่เรื่องที่จินตนาการเสแสร้งแต่งขึ้นได้ จึงต้องเค้นสัญญาเดิมให้กลับมา จากนี้ไปเรื่องของลูกๆที่ต้องลุ้น ต้องเหนื่อยก็คงน้อยลงแล้ว ถ้าจะให้แม่แจ๋วเขียนอีก อยากเขียนเรื่องการปฏิบัติธรรมของตนเองที่กำลังล้มลุกคลุกคลานอยู่ในขณะนี้มากกว่า

เดี๋ยวนี้เวลาเจอะเจอเพื่อนๆที่เคยเรียนมาด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยมหรือมหาวิทยาลัย เรื่องส่วนใหญ่ที่คุยกันมักเป็นเรื่องเวรกรรม บาปบุญคุณโทษ การปฏิบัติธรรมในสำนักต่างๆ หรือรูปแบบต่างๆ หลายๆครั้งก็มีการนำเอาหนังสือ หรือซีดีธรรมะมาแจกจ่ายกัน นับเป็นนิมิตหมายอันดี และถือเป็นความโชคดีของดิฉันที่มีแต่กัลยาณมิตร อันที่จริงแม่แจ๋วว่าก็ถึงเวลาที่ควรจะพูดเรื่องธรรมะกันได้แล้ว ส่วนเรื่องลูกๆเขาก็โตจนรับผิดชอบตนเองได้แล้ว แถมบางครั้งยังมีความคิดความอ่านดีกว่าเราซึ่งเป็นพ่อแม่เสียอีก ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงอีกเลย แม่แจ๋วว่าน่าจะได้เวลาปลดปลงภาระเรื่องลูกๆลงซะที มาเอาธุระของตัวเองดีกว่า หาวิธีให้พ้นทุกข์จากการเวียนว่ายในสังสารวัฏ

สวัสดีค่ะ

จนกว่าจะพบกันใหม่ ถ้ายังมีคนอยากอ่านเรื่องของแม่แจ๋วอยู่
แต่คงเป็นเรื่องสัพเพเหระ ที่มีสาระและธรรมะที่เพียรปฏิบัติอยู่